بررسی علل آسیبهای اندام فوقانی طی سالهای ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰

سابقه و هدف: آسیبهای دست جزء شایعترین آسیبهای بدن می باشند به طوری که حدود 28% آسیبهای اسکلتی عضلانی را تشکیل می دهند و می توانند باعث ناتوانی و محرومیت دایمی از کار شوند. نوع ضایعه و نحوه درمان آن نقش مهمی در ناتوانی ایجاد شده دارد. به همین دلیل بررسی علل ایجاد چنین آسیبهایی می تواند در پیشگیری آنها در کشور ما نقش مهمی داشته باشد. این مطالعه جهت بررسی همه گیرشناسی بیماران مبتلا به آسیبهای اندام فوقانی در مرکز آموزشی-درمانی 15 خرداد انجام گرفت. مواد و روشها: تحقیق از نوع توصیفی بر روی 4729 بیمار که طی سه سال (از سال 1388 تا سال 1390) به علت آسیب دست به اورژانس بیمارستان 15 خرداد تهران مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. بعد از کسب رضایت از بیماران، خصوصیاتی مانند سن، جنس، زمان پذیرش، علت آسیب دیدگی و محل آسیب ثبت گردید. اطلاعات به دست آمده با نرم افزار آماری spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای مقایسه نسبتها از آزمون کای دو استفاده شد. یافته ها: طی مدت مطالعه، 4729 بیمار (4210 مرد و 519 زن) با آسیبهای دست به بیمارستان مراجعه نمودند. میانگین سنی بیماران 3/24 سال بود. در این بیماران صدمه ناشی از بریدگی با شیشه (03/63%) شایعترین عامل صدمه دست بود. بیشتر آسیبها مربوط به زمان شب بود. در آسیبهای ناشی از دستگاههای صنعتی، 11/77% افراد آموزشهای لازم را فرا نگرفته بودند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که آسیبهای اندام فوقانی در مردان بیشتر از زنان بوده و شایعترین ناحیه آسیب در اندام فوقانی، دست میباشد. همچینی مهمترین علت آسیبها در هر دو گروه مردان و زنان، جسم تیز و شیشه بوده است (03/63%). پس از این عامل، کار با دستگاههای صنعتی علت آسیب دیدگی 96/25% افراد بوده است که 11/77% این افراد برای کار با این دستگاهها آموزش ندیده بودند.